Da li se historija ponavlja: Nadolazeća realnost 19. stoljeća na Balkanu

http://www.thebosniatimes.com/da-li-se-historija-ponavlja-nadolazeca-realnost-19-stoljeca-na-balkanu/

A N A L I Z A

Kao što su evropske zemlje nekad pokušavale spasiti regiju od „nazadnosti“ Osmanskog Carstva, tako i danas troše svoju vanjsko-političku snagu na spašavanje polutoka od nazadnosti nacionalizma, kojem je kao ideologiji po mišljenju evropljana „istekao rok“, te koji je evropski produkt 19. vijeka, gledajući na njega sa visine, kao da je ono nastalo upravo tu na Balkanu, a ne da je rođen svojevremeno kao  „napredna“ ideja upravo u zemljama „civilizovanog“ Zapada.

Piše: Jahja Muhasilović,

Source: thebosniatimes.com

SARAJEVO: TBT Team- Među historičarima postoji jedna teško dokaziva i neoficijelna teorija da se historija kroz vrijeme kontinuirano ponavlja. Teoriju kao što je ova je teško dokazati, ali ono što se čini sigurnim je to da Balkanu predstoji  realnost kakva je postojala tokom 19. stoljeća u nešto drugačijoj formi, ali sa gotovo istim igračima. Druga i dokazivija teorija među historičarima je ta, da mnogi procesi koji se odvijaju u 20. i 21. stoljeću su nastavak onih procesa koji su započeli u 19. i prostor konačnog privođenja kraju prethodno započetih procesa. Balkanska politička realnost koja je u slijedećim desetljećima pred nama se čini kao dokaz ove dvije teorije, posebno kada je riječ o stranim interesima i borbi za dominaciju u regiji između pojedinih centara moći.

Istanbul-Moskva-Beč

Kada se osvrnemo na realnost Balkanskog poluotoka u 19. stoljeću, možemo vidjeti da je gotovo kroz čitav vijek podijeljena između tri centra moći. U spomenutom stoljeću ti centri moći su bili İstanbul-Moskva-Beč, posljednji kasnije u kombinaciji sa Berlinom. Čini se kao da će se ovaj ”trougao moći” ponoviti u nešto drugačijem obliku tokom narednih decenija.

Zapravo ”ponavljanje” 19. stoljeća na Balkana, je postalo realnost nakon izbijanja ekonomske krize 2008. godine. Kriza je ozbiljno potresla Evropsku Uniju, i njen primarni sektor ekonomiju, koja je baza i osnovni pokretač ideje na kojoj je formirana Unija. Tako da je ekonomski najjača članica Unije, Njemačka morala svoju snagu da usmjeri na spašavanje pojedinih članica Unije, te da svoju vanjsko-političku snagu preusmjeri ka unutrašnjim problemima široke Evropske porodice. Ovim EU sada ima pune ruke posla i velike probleme unutar kluba sa kojima su primorani da se bave, što je sveukupno dovelo do stvaranje neke vrste vakuuma u diplomatiji na Balkanu, te otvorilo prostora za manevar dvjema silama u usponu, kao što su Turska i Rusija, koje svoju snagu u ekonomski turbulentnom vremenu crpe iz svojih rastućih ekonomija kod kuće, na vrlo sličan način kao što je prethodno kriza u Osmanskom Carstvu ili tzv. Istočno pitanje utrlo put Evropskim silama u prvom redu Austriji i Rusiji tokom 19. stoljeća, da prošire svoj utjecaj na Balkanu. Čini se kao prirodnije, iz mnogih evidentnih razloga, da upravo Turska i Rusija budu, aktivni učesnici u raspodjeli utjecaja na Balkanu pored zapadno i centralno evropskih država, nego da svoju ulogu nastave kao pasivni posmatrači.

Umjesto direktnog utjecaja Beča i Berlina na regiju, koji su ujedno i najutjecajniji u ekonomskom, političkom, financijskom, migracijskom i sportskom sektoru, kada se politike članica Unije posmatraju neovisno od EU, pa i u sklopu zvanične politike Brisela, naročito kada je riječ o zapadnom Balkanu, danas se „njemačka“ politika prema Balkanu odvija iza paravana EU institucija, preko kojih se igra na kartu evropskih integracija na gotovo identičan način kao što se u prethodnim stoljećima igralo na kartu „izgradnje ustavnih nacionalnih država“, te dovođenja „civilizacije i jednakosti “ na „zaostali“ poluotok i sve to iz razloga uključivanja regije u redove “Evropske civilizacije“, koja je zbog „nesretne“ sudbine zaobišla ovu regiju. U 19. stoljeću, vrlo slično kao danas u Bosni i Hercegovini sa visokim predstavnicima, na čelo novoformiranih balkanskih država su postavljani vladari nebalkanskog porijekla, koji su najčešće dolazili sa njemačkog govornog područja. Iako iza vela EU u regiji najdominantniju ulogu igraju zemlje njemačkog govornog područja, ne treba omalovažiti utjecaj i politike drugih zemalja. Ali zar druge zemlje izuzev Njemačke i Austrije nisu imale svoju balkansku politiku, i određeni utjecaj na regiju u 19. stoljeću? U pomenutom stoljeću zemlje poput Britanije i Francuske su možda imale i utjecajniju politiku na regiju nego što je to danas slučaj. Dakle, to dovodi do zaključka da je sa ”zapadnih” strana dominacija iz „njemačkih“ zemalja u regiji veća danas nego što je to bio slučaj u prošlosti.

Kako god sa njemačkim utjecajem ili bez njega „zapadne“ sile pokušavaju, na gotovo isti način kao što su i u prethodnim stoljećima, uključiti zemlje Balkana u vlastiti krug zemalja sa istim sistemom vrijednosti. Na sličan način kao što su prethodno pokušavale spasiti regiju od „nazadnosti“ Osmanskog Carstva, tako i danas troše svoju vanjsko-političku snagu na spašavanje polutoka od nazadnosti nacionalizma, kojem je kao ideologiji po mišljenju evropljana „istekao rok“, te koji je evropski produkt 19. vijeka, gledajući na njega sa visine, kao da je ono nastalo upravo tu na Balkanu, a ne da je rođen svojevremeno kao  „napredna“ ideja upravo u zemljama „civilizovanog“ zapada. Upravo ta uvezena ideologija koja je ubila nekadašnje vjersko-kulturno šarenilo Balkana, danas se smatra glavnim krivcem za sve probleme u kojima se nalazi regija. Stoljeće kasnije Evropa je na isti način pokušavala da se otarasi još jednog svog neželjenog djeteta, pod nazivom komunizam. Ko zna, možda dođe dan kada će Evropa opet spašavati Balkan od „nazadnosti“ demokratije i tržišne ekonomije.

Upravo kriza koja je izazvana tamo „gdje sunce zalazi“ je otvorila prostora za manevar „novim“ igračima u regiji. Kriza po prvi put nakon dugo vremena će čini se dovesti do kraja hegemoniju Evropske Unije i SAD-a kada je u pitanju krojenje balkanske budućnosti.

Rusija zapravo nikad nije prestala biti važan faktor u Balkanskoj političkoj svakodnevnici. Jedino što se kroz vrijeme mijenjalo jeste promjena ideoloških formi preko kojih je ne samo na Balkanu već općenito Rusija pokušavala da nađe izvan domovine savezne snage na kojima će bazirati svoju vanjsku politiku. U vrijeme carske Rusije na Balkanu je to bilo pravoslavno stanovništvo, koje je imalo funkciju ruske pete kolone u ratovima protiv Osmanlija. U vremenima Sovjetske vladavine to su isprva bile komunističke gerile, a kasnije zemlje Varšavskog Pakta. Na sličan način Rusija se danas u političkom sistemu zvanom Putinizam čvrsto drži svojih gasnih i naftnih rezervi, što energetiku čini glavnim oružjem u rukama Ruske politike, pogotovo kada su u obzir uzme da je cijela Evropa gotovo ovisna o ruskom gasu. Ruska vanjsko-politička snaga je bazirana na monopolu ova dva energenta, s tim da opet sa druge strane gledano nije napustila svoju staru taktiku favoriziranja pravoslavnog stanovništva na Balkanu, na šta ukazuju i neki trgovinski i investicijski parametri te Kosovsko pitanje prije svega. Iako na privid efikasna, jednoličnost ruske vanjsko-političke snage je čini i ranjivijom, jer svaki udar na ovaj sektor izvoza ima potencijal da smanji ruski utjecaj vani, što bi Rusiju ostavilo bez asa u rukavu i izazvalo ogromne ekonomske probleme kod kuće, koje bi opet sa druge strane moglo dovesti u pitanje Putinovu vladu koja ionako svoju vlast održava preko energetske hegemonije i policijske palice.

Rusi čini se sve više uviđaju manjkavosti ekonomske jednoličnosti, na što ukazuje i otvaranje filijala ruske Sberbank na Balkanu, opet bliske Putinu. Ova banka je nedavno kupila već u regiji stacioniranu austrijsku Volksbanku, što joj je omogućilo da na Balkan uđe na veća vrata. Početak diversifikacije vanjske snage je bitno ukoliko Rusija namjerava da se učvrsti u regiji i da predstavlja pandan zemljama Evropske Unije čija snaga upravo leži na bogatstvu ponude. Naravno tu je i neizostavni Južni Tok koji neujedinjenoj Evropi i pored ambicioznog Nabuko projekta, daje do znanja da će za svoje grijanje u hladnim zimskim mjesecima morati i dalje kucati Rusima na vrata.

Turska na Balkanu

Treći igrač koji u regiji igra sve veću ulogu je Turska. Anadolski prostor koji obuhvata Republika Turska, nasljednica nekada moćnog vladara Balkana, čak i prije Osmanlija je gotovo dvije hiljade godina bila u jednoj državnoj cjelini sa regijom. Ovo ukazuje da je Turska zbog svog Balkanskog položaja primorana da vodi Balkansku politiku, htjela to ili ne. Iako su prethodne vlade vodile pasivnu politiku u regiji, Turska zadnjih desetak godina sa Erdoğanovom vladom na čelu je izrazila zainteresovanost da Tursku ponovo učini važnim akterom na Balkanu. Ipak za posao koji se činio kao jednostavan, na kraju je osim manjih uspjeha, kao što su širom regije popularne sapunice, opet Turskoj dao do znanja, da stvari na Balkanu i neće ići tako glatko. Na Tursku koja ni sama nema jasnu Balkansku viziju se u mnogim krugovima gleda sa sumnjom, i svaki manevar se tumači kao povratak nepopularnog Osmanskog Carstva. Stvar su još komplikovanijom učinile i neke neizblansirane izjave turskih državnika, što je u vrlo kratkom roku Turskim namjerama, koje su nerijetko i humanitarne, zalijepile Neo-otomanističku etiketu. Nejasni ciljevi na Balkanu Turskoj onemogućavaju da odijelo potencijalne sile, presvuče odijelom mehke sile. Potencijali koje Turska posjeduje, a koji su još uvijek jako daleko od iskorištenosti su između ostalog, demografksa dinamika Turske, kakvu bi Evropske zemlje rado poželjele. Upravo je demografija jedan od glavnih faktora na kojima počiva snaga Turske kada je Balkan u pitanju. Turska koja danas ima više stanovnika od svih zemalja Balkana zajedno, sa velikim rastom populacije će, pretpostavlja se, oko 2030. godine imati i do dva puta više stanovnika od cjelokupne regije. Što joj, može se pretpostaviti, u regiji treba dati dominantnu ulogu, među balkanskim kolegama. Sa druge strane u Turskoj živi veoma brojna balkanska dijaspora, a na Balkanu relativno brojna turska dijaspora što je bitan faktor sa aspekta uspostavljanja dobrih veza u regiji. Brojnost stanovništva stvara veliko tržište koje će neminovno Tursku na Balkanu učiniti ekonomski dominantnom.

Pored brojnosti stanovništva, od Turske se očekuje da u budućnosti na Balkanu igra jednu od ključnih uloga kada je energetski sektor u pitanju. Kroz anadolski teritorij za Evropu treba da prolazi velika nada Evropske Unije protiv ruske energetske hegemonije, projekat pod nazivom Nabuko. Nazvan simbolično po poznatoj Verdijevoj operi koja govori o oslobođanju Jevreja iz babilonskog sužanjstva, je projekat od kojeg se očekivalo da će Evropu izbaviti iz sužanjstva Putinove energetske imperije. Evropljani preko projekta, na sličan način kao što su 1856. u Krimskom ratu Osmanlije pomogli Britancima i Francuzima protiv rastuće prijetnje zvane Carska Rusija, i danas pokušavaju da pomognu Turskoj i da od nje naprave energetsku transferalu radi razbijanja Ruske dominacije u ovom sektoru, koja je od krucijalne važnosti za Uniju. Projekat je Turskoj dao veliki značaj u očima Evropljana, što je na indirektan način stari kontinent učinilo ovisnom o ovoj zemlji. Međutim turci su svojevremeno uradili poteze na svoju ruku, favorizirajući rutu pod nazivom Plavi tok, koja im je iz Rusije bez posredstva trećih zemalja omogućavala direktan dohod gasa. Taj potez je Nabuko bacio u drugi plan, te Evropljane primorao da traže alternativne rute, preko Ukrajine, što je iz evropske perspektive opasna igra, ako se uzme u obzir nestabilnost Ukrajinske vlade, koja u svakom momentu ima opasnost da postane ruski satelit, te da još više poveća ionako ogromnu ovisnost u Ruskom gasu. Projekat koji je upravo i započet radi izbavljanja EU iz ruskog energetskog sužanjstva, sada je doveden u pitanje, i to baš od vlade, na čije geopolitičke poteze i namjere Evropa nerijetko gleda sa sumnjom. Pogotovo kada se u obzir uzmu relativno dobri odnosi na relaciji Ankara-Moskva i Ankara-Teheran, što u Evropi stvara veliku zabrinutost.

Teorije o ponavljanju historije, te finalizaciji i kontinuitetu prethodno započetih procesa, bile tačne ili ne jedno je sigurno, a to je da na Balkanu ulazimo u sličnu realnost kakvu smo imali u 19. stoljeću. Finalizacija borbe za prevlast na polutotku u 19. stoljeću je eskalirala prvim sukobom svjetskih razmjera, koji je počeo upravo tu na Balkanu stoljeće kasnije sa Sarajevskim atentatom. Zadnji trougao snaga koji je prekrio Balkan je završio krvavo, i neke od osovina moći sahranio na groblju povijesti, dovevši do kraja vijekovima stare imperije njihovom kraju, i uveo ih u period bolne transformacije. Centri moći upletevši svoje prste u regiju su kao posljedicu na Balkanu izazvali proces koji i nosi naziv po regiji, naime riječ je o procesu balkanizacije, koji svoje korijene upravo ima u nepopularnom 19. stoljeću. Da li je sudbina regije da živi proces koji je i imenovala, ostaje da se vidi u budućnosti, ali jedno se čini sigurnim, a to je da ukoliko želimo razumjeti trenutnu i sve više čini se buduću geopolitičku realnost Balkana, možda ključ za razumijevanje treba tražiti u korijenima navedene realnosti, to jeste u 19. stoljeću.